Dokter Gerdien

Hallo lezers,

Jullie zijn vast benieuwd naar mijn eerste Ziekenhuis ervaringen hier in Suriname. De eerste dag was allemaal een beetje onwennig. Ik loop vol goede moed het ziekenhuis is en het eerste wat ik zie liggen is een loopse zwerfhond. Ik verbaas me er over en loop door naar mijn afdeling. Gekleed in een lange witte broek een uniform jasje en een jaren 50 schortje loop ik de afdeling open schud ik veel mensen de hand, waarvan ik de namen allemaal niet kan onthouden. Het is 6.30 ik heb nog geen werk verzet maar het zweet staat me nu al op het voorhoofd, airco is niet aanwezig...
Ik luister met geïnteresseerde houding naar de overdracht maar eigenlijk krijg ik er weinig van mee, het lijkt op fluisteren op een snel tempo. Er loopt een kindje op mij af die vraagt wie ik ben. Ik stel me netjes voor als Gerdien, waarop ik word verbeterd door een van de zusters. Volgende keer moet ik me voorstellen als Zuster Troost. Het kindje wat net op me afkwam heeft mijn voornaam goed onthouden, en roept me door te zeggen: ''Doker Shadien, wil je mijn kamer bekijken'' Het jongetje word niet verbeterd in zijn spraak, en tot op de dag van vandaag word ik door het zieke jongetje nog steeds '' Doker Shadien'' genoemd.
De ramen van de ziekenzalen zijn bedekt met Winni the pooh gordijnen en de zaal bestaat uit kinder bedjes met verroestte tralies, wat tafels en stoeltjes, en een emmer met wat speelgoed erin. Er word me gevraagd of ik een kindje in bad wil doen, ik zet de spullen klaar en vul het badje met (jawel) koud water. Het kindje is duidelijk niet gecharmeerd van het koude water en zet het op het huilen. Ik doe snel mijn ding pak een handdoek en hou het kindje stevig tegen me aan totdat het stil word. Het onder lipje blijft nog een poosje trillen maar als snel word ze stil. Ik sta versteld van de totaal andere werkwijze, maar zal me toch moeten aanpassen.
Het is tijd om de bedden te soppen, alle bedjes worden afgenomen met een emmer koud water en een scheut, naar lavendel ruikend, schoonmaakmiddeltje. Als we klaar zijn word er gezegd: Zo nu zijn alle bedjes weer schoon voor een volgend patiëntje...De eerste dagen loop ik wat achter mijn collega's aan, en krijg ik af en toe een taak. Ik merk dat ze hier op hun manier heel druk bezig zijn met hygiëne maar dat er eigenlijk geen bal van klopt.
Inmiddels burger ik hier al steeds meer in en leer ik steeds meer van de Surinaamse cultuur en gewoontes. Op een avond gaan we uit eten, en bestellen we allemaal een typisch Surinaams gerecht. Als we vragen naar de rekening staat er op dat het maar 46 SRD ( Surinaamse dollar kost) Omgerekend is dat maar 3 euro per persoon. De rest van de week eten we ook buitenshuis en weten we precies wat we wel en niet moeten bestellen.
Wat ik het meeste mis aan Nederland is denk ik een lekker glas koude melk! En stiekem mis ik de wasmachine ook wel heel erg. Alles echt alles, van uniformen tot beddengoed word met de hand gewassen, en is een complete dag taak.
Mijn eerste bezoek aan de Plaatselijke markt was ook een hele belevenis, lokale bevolking probeert je van alles aan te smeren. Ik loop langs vis afdeling van de markt en ga over mijn nek, in de rivier naast de markt worden de vissen uit het water gehengeld en geslacht waar je bij staat. De vinnen worden er met een bot schaartje van af geknipt, en vervolgens kies je je visje uit die je graag wilt kopen. In een zak naast de tafel valt mijn oog op een jutte zak waar beweging in zit, als ik goed kijk knipt een grote krab de zak open met een van zijn poten. Kopen kopen? word er aan me gevraagd, maar ik bedankt vriendelijk. We komen met tassen vol met Surinaams fruit en groent thuis, en koken de dagen erop met onze eigen creativiteit zeer lekkere traditionele Surinaamse maaltijden, erg lekker maar duurder dan uit eten gaan.
Ik heb het bloedwarm en we besluiten om naar het plaatselijke openlucht zwembad te gaan. Ik neem een duik en zie de zon onder gaan. Als we naar huis fietsen worden we door elke man en jongen toegefloten, om gek van te worden. Het is niet de eerste keer dat dat gebeurd, en eigenlijk kijk ik er al niet eens meer raar van op, maar je word wel enorm moe van al die aandacht…
Volgende week woensdag tot en met zaterdag gaan we kijken hoe de ‘’ stad’’ eruit ziet. Met de stad word de hoofdstad Paramaribo, we gaan daar slapen in een hostel. De hoofdreden voor ons bezoek
is het verlengen van ons visum, maar een citytrip mag ook niet ontbreken.
Zittend op het balkon, luisterend naar Good time van Owl City, zit de dag er alweer op. De tijd vliegt voorbij, 2 week geleden was ik druk met koffer aan het inpakken, en nu ligt er inmiddels alweer een laag stof op de koffer die onder mijn bed ligt opgeborgen.
Dit was het weer voor eerst, tot de volgende keer!
Liefs Gerdien

Ps.Ik heb hier overigens een hele mooie brievenbus, dus wil je me verassen met een kaartje of iets anders leuks via de post. Stuur dan even een prive berichtje dan kan je mijn adres krijgen.