Paramaribo

Deel 1: Onderweg naar Paramaribo.

Auto's met vis hengels rijden ons aan de rechter kant tegemoet. Soms heb ik heb gevoel dat ze ons gaan rammen, maar het blijft goed gaan :). We rijden hier trouwens links,dat is echt heel vreemd, voeld als spookrijden. Vaak als ik op de fiets stap ga ik rechts rijden, en word ik opgeschrikt door het getoeter.
Langs de weg staan echt honderden mensen met vis hengeltjes en kleine emmertjes visjes te vangen om te verkopen. Naast de weg zie ik ook een groep gewapende mannen lopen met een loop zo lang als mij, in gedachte verzonken fantaseer ik over hun bedoelingen. Zouden ze gaan jagen..of?? Aan de kant van de weg staan bordjes waar er word aangegeven dat er 40 km per uur gereden mag worden, ik spiek over de schouder van de chauffeur en zie dat de teller op 120 staat, dat zouden we in Nederland een moeten proberen...


Ik raak hier zo vaak in gedachten verzonken, ook vandaag weer. Wat hebben wij hebben wij er in Nederland toch asociaal goed. Ik kijk nog eens uit het raam en zie kindertjes spelen met stokken en stukken plastic, langs de weg staan veel hutjes waar groente en fruit word verkocht. De Lachende gezichten en zwaaiende handjes zijn voor mij een teken dat de mensen hier enorm tevreden zijn met wat ze hier hebben opgebouwd en bezitten. De hobbelige weg waar we over heen racen is de enige verbinding tussen ons dorpje en de stad Paramaribo. Raar idee als je na gaat dat de hoofdstad van Nederland via ontelbare wegen bereikbaar is.

In het ziekenhuis heb ik het echt steeds beter naar mijn zin. Het word ook wat drukker op de afdeling en dat maakt het werk alleen maar leuker! Het valt me wel heel erg op dat de kindjes die naar het ziekenhuis worden gebracht vaak ren slechte thuis situatie hebben. Veel komen ondervoed en uitgedroogd binnen. Vorige week kwam er een moeder van 17 met haar bewusteloze baby de afdeling op rennen. Het kind had dringend zuurstof nodig, er was paniek want er was wel een zuurstof fles op de afdeling maar geen manometer (een metertje, waardoor de fles bruikbaar word gemaakt) Het afdelingshoofd belde naar de technische dienst met de vraag of ze het met spoed wilde brengen, maar de spoed werd er niet van ingezien. Ik schrok van de manier van handelen waarop ik heb geschreeuwd: ' waar kan ik een manometer halen!!' Op dat zelfde moment kwam er iemand de gang op lopen met de klok, ik ben er heen gerend heb de manometer uit zijn handen getrokken en snel naar de behandelkamer gebracht. Eind goed al goed, het kindje leeft nog maat ligt met een hersenvlies ontsteking nog steeds op de afdeling. Dit soort situaties worden hier niet geëvalueerd, en zijn dus vrij normaal. Zelf ik kijk er bijna niet meer van op, ik doe wat ik kan doen met in de gedachte dat ze misschien ooit een keer mijn snelle handelen over gaan nemen. Jullie lezers zullen vast erg schrikken van dit soort verhalen, maar er gebeuren ook zeker goeie dingen hoor. Al blijf ik wel hopen dat ik hier niks krijg, want ik word hier liever niet op genomen:)
Deze week heb ik ook de hele dag op de Operatie kamer gestaan. Ik blijf het mooi vinden om ook eens te zien hoe alles er van binnen uitziet. Ik liep mee met een Nederlandse gepensioneerde arts die niet genoeg krijgt van werken. Ik heb gezien hoe jongentjes besneden worden, een operatie aan een liesbreuk, het verwijderen van een kwaadaardig gezwel, en het verwijderen van de galblaas. Allemaal totaal verschillende operaties, bij de ene operatie kreeg je nog meer van het menselijk lichaam van binnen te zien als bij de ander.


Inmiddels zitten we al 2,5 uur in de auto, we zijn op de helft! Als ik nu uit het raam kijk zie ik bananenbomen, palmbomen, en ander mooi ongerepte natuur.
Hoe warm het hier ook is we doen hier goed aan sport. We lopen hard(ja serieus ja! ) een kwartiertje vol rennen is in Nederland denk ik vergelijkbaar met een uur sporten. Hier is sporten ongeveer het zelfde als bewegen in een sauna in Nederland. Ook zwemmen we en doen we aan tennis!
We hebben trouwens ook nieuwe vrienden!: De teller stond vooralsnog op kikkers, salamanders, mieren , en muskieten. Onze nieuwe aanwinsten zijn kakkerlak 1.0, kakkerlak 2.0 en kakkerlak 3.0.
Afgelopen zondag hebben we voor het eerst een kerk bezocht, we belandden in een evangelische gemeente waar we zeer welkom werden ontvangen. Ze waren zo blij met ons als bezoekers, dat we zelfs op het podium over onze komst moesten vertellen. Ook wilden ze ons iets meegeven, ze zeiden dat ze geen grote cadeaus en goud voor ons hadden. Maar dat ze als cadeau ons de wilden zegenen. Vervolgens werden we door de dominee vooraan in de kerk gezegend. Ik vond het een mooi moment we stonden op dat moment heel dicht bij de cultuur iets wat me raakt.
De auto waar we in rijden remt en stop bij een douane post, als blanke inzittenden worden we geacht ons paspoort te laten zien, de rest van in inzittenden mag blijven zitten. 3 bewapende politiemannen bekijken ons paspoort, en we mogen onze weg vervolgen.


Deel 2: Paramaribo en de terugreis.
Op het moment dat ik dit 2e deel van mijn blog schrijf ben ik op de terugweg van mijn bezoek in Paramaribo. Heen weg hadden we ruime zitplaatsen, nu moeten we het helaas doen met een busje die is gemaakt voor het Surinaamse volk met korte beentjes. Ik voel me serieus een opgeklapte strand stoel in een volle schuur. Het fijne is dat deze bus er ook nog eens een uur langer over doet. Maar al met al we hebben wel erg leuke dagen gehad in Paramaribo. Het is een bijzondere stad met een gezellig straatbeeld, allemaal van die witte huisjes. Ons hoofddoel was het verlengen van ons visum, een klus die ons 7 uren aan tijd in totaal gekost heeft.. een lang verhaal waar ik geen woorden meer over vuil ga maken, dan weet je al genoeg…. De rest van de dagen hebben we besteed aan het bezoeken van de stad, een dolfijnen tripje, en het bezoeken van White Beach! Een paar dagen heerlijk kunnen ontspannen! Nu ik weer terug in het busje zit krijg ik opeens heimwee naar het Nederland. Ik denk aan de houtkachel die nu thuis staat te branden en de gezelligheid van thuis. Ik zit hier nu inmiddels alweer bijna een maand, dus dan mag dat best toch? Wat fijn dat we dan goed internet hebben en ik met al mijn vrienden en familie toch contact kan hebben…Gisteravond heb ik me overigens gewaagt aan het bezoeken van een hindoestaanse bijeenkomst. Het is nu vasten tijd voor de hindoestanen en we waren uitgenodigd om te komen eten. Geniaal; we kregen een lotus blad in onze handen, en er kwamen een stuk of 5 mensen langslopen met emmers rijst, en andere vegetarische goedjes. dat alles werd op je lotus blad ge schept en dat mocht je met je handen op gaan eten. Geen idee wat ik heb gegeten, maar het was erg lekker!
Ik hoop dat ik jullie ,lezers, steeds een beter beeld kan geven van het leven hier, ik neem jullie een soort van mee op reis door Suriname! Binnenkort weer een nieuw reisverhaal, waarin de reis door Suriname word vervolgd:
Dan hoop ik jullie ook te kunnen vertellen over mijn 1e binnenlandse tripje naar blanche Marie/Apoera(google daar maar eens op) We slapen in onze eigen hangmat, eten waarschijnlijk vis uit de rivier en koken op een
zelfgemaakt vuurtje.

Liefs uit Suriname