De pater komt later....

Hoi hoi lezers!

Ten eerste wil ik iedereen eerst het allerbeste wensen voor het komende jaar wat is begonnen!

De afgelopen 3 weken stonden in het teken van de afronding van mijn stage.
Ik heb mij kunnen verbazen op de spoedeisende hulp, het dialyse centrum, de operatie kamers en de verloskamers.
De spoedeisende hulp is een ruimte bestaande uit 3 bedjes met een gordijntje ervoor. Er word een patiënt naar binnen gedragen door 2 vrienden van hem, de patiënt word op het verroeste bedje neergelegd. Meneer wat is uw klacht word er door de verpleegkundige gevraagd. Bij mijzelf denk ik, dat kan je toch ook wel zien. Een bloedend gezicht kijkt de verpleegkundige aan en de patiënt zegt: ik heb een schotwond die verbonden moet worden, en wel snel ook! Ik krijg een flesje betadine in mijn handen gedrukt en even later sta ik en schamp schotwond te verbinden. Bizar? Tja het is geen dagelijks werkje, maar ik kijk er hier ook niet van op, raar he! Later op de dag assisteer ik bij het ingipsen van een enkel. De man die zijn voet heeft gebroken is zeer eigenwijs en de ' gipsmeester' zegt dat hij er dus maar extra gips om heen doet, zodat hij niet kan lopen. Tot mijn grote verbazing word de voet serieus 5 x zo dik door de lappen gips die er om heen worden gewikkeld. Hoe gaat dat ook al weer, wie niet horen wil moet maar voelen. Alsnog loopt de man de gipskamer uit en pakt hij de sleutel van zijn brommer, als ik door het raam kijk zie ik hem met zijn gipspootje vrolijk wegrijden op zijn brommertje. Ik draai me om en zeg maar niks tegen de gipsmeester. De volgende dag assisteerde ik met de verpleegkundige taken op de spoedeisende hulp. Veel geleerd en gezien 2 leerzame dagen!
De nierdialyse afdeling bestaat uit 10 bedden waar dagelijks mensen gedialyseerd worden, het dialyse centrum bestaat nog geen 3 jaar en is opgezet door een Nederlander. Het personeel wat er werkt zijn gewone verpleegkundigen die door mee kijken en een kleine cursus de machines mogen bedienen. Anders dan in nederland waar je een opleiding tot dialyse verpleegkundige moet volgen om het vak uit te voeren. 2 rustige dagen gaan voorbij en mijn volgende meekijken dagen zijn op de operatie kamers.
Ik hijs me in een blauwe verwassen operatie jasje en knoop de veelste grote blauwe broek vast. Een mondkapje en haarnetje mogen ook niet ontbreken. Ik kijk mee met wat kleine poliklinische ingrepen van de pols en het hoofd. Daarna staat er een necrotomie op het programma, dit houd in dat ze dood weefsel uit een voet wond weg gaan snijden. De diabetische voet van deze oude vrouw ziet er zeer slecht uit en er word na een half uurtje knutselen besloten om de teen toch maar te amputeren. De patiënt is nog in diepe slaap en de familie staat op de gang te wachten, tot mijn verbazing word er door niemand toestemming gegeven tot amputatie. Toch ligt de teen 10 minuten later in het afvalemmertje wat onder de operatie tafel staat. Ik denk bij mezelf, niet te veel vragen stellen Gerdien, zo gaat dat hier nu eenmaal. De operatie is klaar, en de patiënt begint wakker te worden, als ze wakker is vraagt ze aan mij hoe het is gegaan. Ik verwijs haar door naar de chirurg. Ik dacht bij mijzelf ik ga haar niet vertellen dat ze een teen mist, dat mag de chirurg zelf doen! De volgende operaties assisteer ik bij het bewaken van de vitale functies, ik breng infusen in en zit naast patiënte te wachten tot ze weer uit hun narcose ontwaken.
Ik begin het inmiddels aardig koud te krijgen in de operatie kamer waar de airco op 23 staat( nee lach me niet uit, dat is echt koud). Ik vraag of de airco wat hoger mag. Even later kijk ik omhoog naar de airco die inmiddels op 26 graden staat en toch krijg ik acuut kippenvel, ik zie een grote zwart bruine kakkerlak uit de airco kruipen. Ik zie dat hij op het punt staat om zich naar de grond te verplaatsen en het eerste wat ik doe is aan de ander kant van de operatie tafel gaan staan. De operatie is klaar en ik loop de kamer uit, ik open de deur en word vergezeld door de kakkerlak, samen lopen we de operatie kamer uit... Dat waren mijn laatste stappen in de ok... Mijn laatste 2 stage dagen assisteer ik op de verloskamers. De lieve collega's daar laten me heerlijk mijn gang gaan op de baby kamer. Er staan 4 bedjes met pasgeboren baby's en ik ben degene die ze vandaag allemaal mag baden. Ik sta bij het eerste bedje en spiek onder het mutsje, een grote bos donkere krullen komt te voorschijn en als ik het kindje oppak kijken 2 donkere oogjes mij aan. Ik neem de tijd, poedel lekker aan met de pasgeboren kindjes en als ik bij het laatste bedje kom moet ik echt zoeken. Een super klein kindje gewikkeld in linnen doeken ligt vredig te slapen onder de warme lamp. Ik lees dat het kindje 3 dagen oud is. Hoe veel het te vroeg is geboren weet ik niet, maar het kindje is in iedergeval veel te vroeg op de wereld gekomen. Ik pak het kindje op en de doeken waarin het kind ligt wegen nog zwaarder dan het kindje zelf. Ik leg het op de weegschaal en lees 1700 gram af. Het hoofdje en het lijfje zijn even groot als mijn hand. Ook voor dit kindje neem ik heerlijk de tijd. De ouders mogen weinig zorg zelf doen, dus mijn taak om het kindje de liefde en aandacht te geven die het nodig heeft. Alle kindjes liggen weer schoon en fris in hun bedjes. Er word mij door de hoofdzuster meegedeeld dat er een moeder is die graag voeding wil geven aan haar kindje. Aan mij de taak om het goede kindje uit het bedje te halen en vervolgens door een klein luikje te schuiven. Ik dacht later echt van, waar ben ik mee bezig. Ik schuif een kindje door een luikje zodat de moeder het kan voeden. Waarom kan ik het niet gewoon aan haar geven... Als ik vraag waarom het zo gaat krijg ik als antwoord. Dat hoort zo, de moeder mag niet op de gang komen. Oke......
Na het baden aan mij ook de taak om het kleine kindje de fles te geven, mijn geduld word op de proef gesteld. Een half uur verder en het baby'tje heeft 30 cc gedronken. 1 voordeel ik heb heerlijk kunnen genieten van een baby die net komt kijken op deze wereld. Ik was aan het bedenken hoe de toekomst voor dit kindje zal zijn, zal het naar school kunnen, waar zou het in opgroeien, niks is hier vanzelfsprekend.
De volgende dag op de verloskamers loop ik mee met de verloskundige, ze laat 1x zien hoe je een hartfilmpje van een ongeboren kind maakt en bij de volgende moeder mag ik het al alleen doen. Deze moeder ligt trouwens ook op het punt te bevallen. Tijdens het maken van het filmpje moet ik bij de moeder blijven. Nog geen moment later zit ik samen met de moeder de weeën weg te puffen. Ik heb het gevoel dat het kond ieder moment kan komen en haal er een verloskundige bij. Geen paniek is wat ik te horen krijg de moeder heeft ' nog maar' 7 cm ontsluiting. Een bijzondere ervaring om een barende moeder bij te staan. Helaas word het kindje niet meer in mijn dienst geboren..


De afgelopen 2 weken heeft Mirjam mij gezelschap gehouden en na stage hebben we vaak samen genoten van de palmbomen en de blauwe kucht die we vanuit het zwembad bekeken. De tijd is veel te snel gegaan. We hebben Miriams vakantie afgesloten in de stad door kilo's souvenirs te kopen. Daar hebben we samen nog gekeken naar de dolfijnen in de Suriname rivier gekeken en hebben we gezwommen in de Atlantische oceaan. Het was niet alleen gezellig om naar de stad te gaan maar ik was daar om de ena laatste stempel voor mijn visum te halen. Dit ging makkelijk... De laatste stempel was iets minder makkelijk. Deze moest ik halen in Nickerie. De maandag voor kerst stapte ik vol goede moed het loketje van het cbb binnen. Mijn mededeling was dat ik mijn visum stempel kwam halen en me kwam inschrijven, en wel nu! Ik werd verzocht om te gaan zitten, dus ik volgde de instructies netjes op.. Na een half uur wachten werd ik ongeduldig en ben ik Gaan vragen wat het nut is om mij te laten zitten op een verrotte houten bank. Van het antwoord viel ik bijna om. 'ja we hebben het druk, zijn onderbezet en het is de dag voor kerst dus we kunnen je niet helpen. Ik verloor mijn geduld en heb aangedrongen dat het vandaag wel moest gebeuren ivm mijn vertrek uit Nickerie na de kerst. Er werd gezegd dat ik mijn paspoort in kon leveren incl. de benodigde andere papier zooi, ik kon om 12 misschien dan mijn paspoort halen waar dan als het goed is de laatste stempel in stond. Leer mij Suriname kennen, ik lever dus nooit niet mijn paspoort in. Om klok slag 12 u stond ik netjes voor het loket. Ik werd meegenomen naar een donkere gang en moest wachten. In de gang stond het archief van Nickerie, ik kon zo kijken wie er geboren en overleden waren in 1965. Ik zat op de gang en rook opeens een sterke geur insecten verdelger. Na serieus een uur wachten kon ik het kamertje wat stonk naar diezelfde geur die ik net op de gang rook. Ik stapte binnen In de hoek lagen 2 dode kakkerlakken, een kever en wat muskieten. Moet ik daar nu op wachten of wat!? Ik ging zitten en de ambtenaar achter het bureau begint me uit te vragen over mijn doel van me verblijf. Ik zag op het bureau mijn paspoort open liggen inclusief de laatste benodigde stempel. Op den duur vraagt de magere ambtenaar achter het bureau uit het niets:' ga je vanavond wat met de drinken'. Ik ben opgestaan heb me paspoort van tafel gegrist en ben in snelle looppas het loket uitgelopen. Welkom in Suriname waar je Zelfs door getrouwde ambtenaren mee word uitgevraagd. Ik sta er nog steeds versteld van. Buiten pak ik snel mijn fiets want in het ziekenhuis wacht de hoofdzuster op mij voor de eindbeoordeling. Na een dik half uurtje fiets ik naar huis met in mijn tas een perfecte beoordeling in THE pocket! De kerst vakantie kan beginnen!


De kerstsfeer zit er alleen nog niet helemaal in. Kerstnacht bezoeken we dan ook een katholieke kerst-mis. Om 21u begint het dus kwart voor 9 staan we voor de deur. Een donkere lege kerk met de deur dicht en een paar wachtende mensen is wat we aantreffen. Na een half uur krijgen we de mededeling:' De pater komt later'. Hij moest nog een dienst leiden in het dorpje 2 uur verder op. Na een uur wachten lopen we dan eindelijk al zingend met kaarsjes de donkere kapel binnen.
We zingen wat traditionele kerstliederen als ik op den duur mijn lach niet meer kan inhouden. Op het podium speelt een waar toneel spel zich af, mensen in lange gewaden slingeren met wierook en er worden voortduren kruisjes geslagen tegenover de pater. Het is half 12 `s nachts en we besluiten om naar huis te gaan.


Het is 1e kerst dag en de kerstsfeer begint er steeds meer in te komen. Overdag lig ik vanuit mijn ligstoel te kijken maar de helder blauwe lucht en neem ik een duik in het zwembad.
`S avonds komen we als Nederlandse artsen, verpleegkundigen, fysiotherapeuten en psychologen samen om buiten onder de volle maan te genieten van een kerstdiner. Iedereen had lekkers meegenomen en het besef dat dit de ena laatste dag in Nickerie is komt steeds dichterbij. De gezelligheid zit er goed in en 2e kerstdag staat in het teken van het schoonmaken van het huis. Het is tijd om de centimeters dikke lagen stof op en onder de kast weg te halen. Bij alles wat we de laatste dag doen denk ik, dit is de laatste keer op de fiets naar het dorp, laatste keer de was met de hand op het balkon, laatste keer boodschappen doen bij de Chinees. Het word nu werkelijkheid dat ik over 2 week echt weer terug nar Nederland ga.
'3e kerstdag' vertrekken er uit Nickerie en komen daar dus ook niet mee terug. We worden thuis opgehaald, laten Nickerie achter ons en rijden naar Albina. Vanaf Albina kunnen we het buurland Frans Guyana zien liggen. Een groot verschil met Suriname aan de over kant van de rivier. Ze betalen daar met de euro, spreken Frans, en er heerst daar duidelijk een betere structuur. Als ik vanaf de waterlijn van Suriname naar de overkant kijk valt mijn oog op een paar grote zeiljachten die daar voor de kust voor anker liggen. Het strandje en de palmbomen op de achtergrond geven een Caribisch gevoel, prachtig gezicht!
Wij stappen in een houten bootje en komen na 2 uur varen aan in Galibi. De enige plaats in Suriname met een wit palmstrand gelegen aan Atlantische oceaan. Kerst is duidelijk voorbij en de vakantie is begonnen! De bootreis was een koude en natte bedoeling, maar een douche nemen om op te warmen was ook geen optie. De lange broek dus maar aan, het is half 12 `s nachts en ik loop vanuit de slaaphutjes nog even naar het strand. Ik ga zitten op een steen en ga even heel bewust genieten van het moment. Als ik mijn ogen sluit hoor ik de grote golven kapotslaan op het strand. Ik kijk omhoog en de volle maan schijnt op de golven waardoor het net lijkt alsof er kristallen in het water drijven.
De volgende ochtend staat een wandeling door het dorp op het programma, voordat er weggaan schiet ik eerst nog even wat mooie plaatjes van het strand. We lopen langs de vloedlijn en het is een graadje of 38. Het warme water van de zee verwarmd mijn voeten en de Surinaamse bries maakt het dat ik toch aangenaam mijn weg kan vervolgen. Ik heb amper tijd om te kijken naar de palmbomen die over ons heen buigen want ik moet uitkijken waar ik loop. Het strand ligt vol met opgeblazen vissen je weet wel net als in de film. De zon is zo heet dat die een bepaald soort aangespoelde vissen doet lijken op ballonnen. Alle tropische soorten fruit groeit hier aan de bomen. Ik loop onder een enorme mango boom door en kan het niet laten om mijzelf te trakteren op een verse mango. Ik heb mijn mango nog niet op als we stoppen bij een Surinaamse pruimen boom. Ik proef maar vind ze niet zo lekker, wel stop ik een hand vol pruimen in mijn zak die mij straks van pas gaan komen in de 'dierentuin'. Ik loop met een plastic tasje in mijn handen waar mijn flesje water in zit en Ik struikel over een mieren eter als er opeens 3 aapjes op mij springen die driftig proberen mijn tasje open te maken. Ik haal de pruimen uit mijn zak en hier word om gevochten. Een geniaal gezicht al die aapjes om me heen. Ben ik nu de attractie of zijn zij het?! Dit is leuk! Als ik terug kom neem ik snel een duik in de oceaan om de apen vlooien van me af te spoelen. Ik ga liggen op mijn lakentje die ik heb uitgespreid op het strand en val in slaap. Altijd ervan gedroomd om vakantie te vieren op een wit palmstrand. Ik ben in diepe slaap als ik op word geschrikt van een golf die mij overspoeld, kennelijk tijd om wakker te worden. Het water is snel gestegen en vloedlijn ligt nu aan het begin van het strand.
We verzamelen hout om een kampvuur te bouwen die ons warm gaat houden in de tijd dat we wachten om weer op de boot te stappen om zeeschildpadden te gaan zoeken. We kunnen pas vertrekken als het weer vloed is geworden en helaas is dat pas 3 uur `s nachts. Gekleed in bikini en vuilniszak stappen we aan boort. Het zal me geen 2e x gebeurden dat ik mijn bestemming bereik met zeiknatte kleding. We varen naar de punt van de oceaan en stappen op het strand uit, we lopen, lopen en lopen totdat het om 6 uur licht begint te worden.. Mijn benen kunnen niet meer maar heb alles ervoor over om een broedende zeeschildpad van 1.80m te zien.. Ik ben de hele nacht al wakker, loop in het maanlicht langs ren onstuimige oceaan en dat is waar ik het mee moet doen. Als de zon begint op te komen hebben we nog steeds niks gevonden. Jammer maar helaas, de nachtelijke strand wandeling was eigenlijk ook wel supervet! Een korte power nap moet er voor zorgen dat ik vandaag genoeg energie heb om een wandeling te maken in het buurland Frans Guyana. Als ik 1 voet aan wal zet van het Europese land voelt het alsof ik heel dicht bij huis ben. De straten zijn hier netjes, auto's rijden rechts en de souvenirs betaal ik met euro's.
We nemen een kijkje in transportgevangenis waar o.a. Papillot ook heeft vastgezeten.


En nu, nu ik dit schrijf Zit ik weer in een busje wat over een hobbelige weg rijd. Het Galibi avontuur zit er weer op. Het ena laatste avontuur is ten einde, al dan wel zonder zee schildpadden.
Over een paar uur kom ik aan in mijn hostel in Paramaribo waar ik blijf tot in het nieuwe jaar. Over 2 weken zijn de verhalen weer op en hoop ik jullie allemaal weer snel te zien in het koude Nederland.
De reis door Suriname is bijna afgelopen maar ik heb zeker nog genoeg te vertellen als ik in Nederland ben. Alle verhalen die hier te lezen zijn zijn samenvattingen van grote avonturen. Ik zal snel wat foto's bij mijn verhaal plaatsen. Voor nu ga ik wat uurtjes slaap inhalen.


Ohwja en dan nog oud en nieuw vieren in Paramaribo. Na trip rijden we over de hoge brug waarbij een adembenemend uitzicht over de stad te zien is. Het is 29 december maar boven de stad schittert het van het vele vuurwerk. 3 dagen lang Is het hier geoorloofd om van alles af te knallen wat je wilt,en dat hebben we gemerkt. Ik lig lekker te slapen in de veel te kleine kamer in ons hostel en word `s nachts om 3 uur opgeschrikt door een 1000 klapper die onder ons raam word afgestoken, het is 29 dec, maar het schijnt normaal te zijn. De dag zelf lopen we over straat in hartje Paramaribo. Ik loop op slippers maar moet soms af en toe zoeken naar mijn voeten. De straten lijken wel een zee van vuurwerk afval, blikken en flesjes bier. Alles alles word op de straat gegooid. Het enige wat ik zie is een massa feestvierende mensen, harde muziek en ik voel de hitte. Na een uur heb ik het wel weer gezien. Om kwart voor 12 `s nachts koop ik een fles champagne waar precies om 12 uur de kurk uit knalt! 2013 is begonnen, maar waar is nu het vuurwerk!? Het enige wat zich na 12 uur middernacht afspeelt is muziek in de boxen. Vuurwerk word allemaal voor die tijd afgestoken, toch net even wat anders dan in Holland.
Vanaf vandaag heb ik nog precies 11 daagjes de tijd om lekker te genieten van het land, de warmte en de Surinaamse cultuur. Ik tel niet af maak kijk terug op de hoeveelheid mooie dagen die ik al gehad heb! Dit zal waarschijnlijk een van de laatste verhalen zijn, daarna zit er avontuur er alweer op! 4 dagen voor ons vertrek hoop ik nog 1 trip te maken op de mountainbike, daarna stappen we in het vliegtuig.

Liefs Gerdien