Independence day! Switi Srefidensi!!
Door: Gerdien Troost
Blijf op de hoogte en volg Gerdien
28 November 2012 | Suriname, Paramaribo
Hallo hallo lieve vrienden!
Als ik naar buiten kijk zie ik allemaal rood, wit, geel, groene vlaggen waaien door de straten, alle bruingekleurde gezichten die ik tegenkom op straat stralen blijheid uit; Het is Independence day! Vandaag word herdacht dat Suriname 37 jaar geleden onafhankelijk is geworden. Elk jaar vind er een militair defilé plaats in de grote stad Paramaribo maar net toevallig dit jaar vind het plaats in de stad Nickerie waar ik toevallig woon. Het marktplein is versiert met allemaal gekleurde frutsels en de vlag van Suriname mag op elke hoek van de straat natuurlijk niet ontbreken. Het is vandaag echt bloed en bloed heet, en overal waar ik kijk zie ik mensen met gekleurde paraplu’s die mij het uitzicht ontnemen. Ik sta op een gammele kar, naast een paar zwetende Surinamers, zodat ik toch nog uitzicht heb op het veld waar ontelbare mensen in militair kostuum lopen. Er klinkt tromgeroffel en de strak in pak geklede mensen beginnen in rijen van 4 te lopen. Het ziet er mooi uit en alle mensen in dit kleine stadje kijken dan ook vol interesse naar het defilé. Als ik wat verder kijk zie ik een lange stoet met zwarte auto`s en geblindeerde ramen. Dit soort auto`s zie je hier niet elke dag en het schept ook geen grote verbazing al meneertje Desi Bouterse in 1 van die auto`s op zijn gat zit, waarschijnlijk genietend van de airco. De president van Suriname is speciaal naar Nickerie gekomen om daar te vertellen dat hij de macht heeft over dit mooie land, en dat hij het fijn vind dat iedereen hier heen is gekomen.
Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om meer te luisteren naar de toespraak van een moordenaar, het is echt verschrikkelijk warm dus ik stap weer op mijn fietsje naar huis. We fietsen weer terug door straten die bewaakt worden door groepjes militairen en politie auto`s. Het korte gedeelte wat we mee hebben gemaakt was zeker de moeite waard, en het was mooi om te zien hoe blij de mensen zijn met hun vrijheid en onafhankelijkheid.
De afgelopen weken zijn rustig verlopen, vandaar ook even geen blog. De dagen in het ziekenhuis vliegen voorbij en ik begin nu te merken dat de tijd echt, maar dan ook echt snel gaat. Morgen is mijn laatste stage dag op de Kinderafdeling. De laatste weken mag ik meelopen op de Verloskamers, de spoedeisend hulp, operatiekamers en de dialyse afdeling. Een mengelmoesje van de overige afdelingen die het ziekenhuis zijn. Ik ga de lieve schattige kindjes die je vaak met grote bruine ogen aankijken wel missen hoor. Er ligt op de afdeling nu een kindje van 1,5 jaar met zijn beide beentjes in tractie( omdat ze gebroken zijn) En elke nacht slaapt de oma van het kindje in het ziekenhuis op een plastic kuip stoel. Al 3 week land… Elke ochtend als ik mijn dienst begin ga ik eerst lang oma en kind en vraag ik hoe het is. Als ik dan weer afscheid neem aan het einde van de dienst krijg ik altijd een stevige handdruk van beide handen en de oma vraagt elke dag weer: Je bent er morgen ook toch?!
Vorige riep de oma mij en ze vroeg of ik even bij haar wilde komen, ik ging zitten en we spraken over van alles en nog wat. Aan het einde van het gesprek zei ze dat ze me wilde bedanken voor alle lieve zorgen voor haar kleinzoontje. Ze riep me uit tot de liefste zuster en bood me een paar (nep) gouden bloemetjes oorbellen aan. Ze had ze speciaal voor me gekocht. Natuurlijk mag ik het helemaal niet aannemen, maar afwijzen kon ik niet doen want dat is uiterst onbeleefd. Een klein voorbeeld van hoe dankbaar mensen hier zijn.
De dag erna was ik vrij maar was ik door de coassistent van de chirurg uitgenodigd om een grote buikoperatie bij te wonen, een leuke kans dacht ik!
Een patiënt met een dikke buik ligt op tafel en de arts vermoed dat er een tumor in de buik zit. Het geheel word opengemaakt en tot iedereens verbazing komt er een tumor uit zetten van 7,2 Kg. De tumor was zo groot als 3 pasgeboren baby`s denk ik, en dan overdrijf ik niet. Iedereen in de operatie kamer was stom verbaast en had niet verwacht dat er zo iets groots uit zou komen. De patiënt heeft 2 jaar rondgelopen met het gevoel dat ze iets in haar buik had wat daar niet hoorde maar is om onbekende reden nooit naar een dokter gegaan. Nadat deze patiënt de afgelopen 2 weken last had van hevige buikklachten is dus besloten op een echo te maken. Hier was iets raadselachtigs op te zien, waarop er is gekozen om het direct maar open te maken. Andere middelen om het te diagnosticeren zijn er niet, dus het open maken was een must.
Op onze afdeling lag ook een kind dat een muntstuk van 1 SRD ( zo groot als een gulden) had ingeslikt. De artsen hadden verwacht dat het er spontaan wel uit zou komen maar dit was niet het geval. Doormiddel van scopie hebben ze het muntstuk opgevist uit de maag. En de eerste reactie van de vader was: Daar gaan we een lot van kopen, want het brengt vast geluk!
Als ik komende weken ga mee lopen op de operatie kamer zal ik vast en zeker nog meer rare dingen mee maken. Deze verhalen laten dus nog even op zich wachten.
Voor de rest vermaak ik mij hier nog prima, het zwemmen met uitzicht op de palmbomen verveelt nog steeds niet, en de warmte ben ik al helemaal aal gewent. Mijn vriendin daarin tegen is nog niet helemaal gewent aan de hitte hier. Gisteren is ze aan gekomen in de grote stad en momenteel is ze met de taxi onderweg naar mij. Ik kan niet wachten tot ze is gearriveerd! Ze gaat mij een maand vergezellen! Samen gaan we het land nog meer verkennen. Zaterdag staat onze eerste trip alweer op het programma. We vertrekken dan voor 7 dagen naar de binnenlanden van Suriname, en gaan diep de jungle in. We gaan de Voltzberg beklimmen en brengen een bezoek aan het Brokopondo stuwmeer. Als deze trip achter de rug is zal ik weer een boekdeel schrijven op mijn blog. Deze keer zullen jullie het moeten doen met de gewone gang van zaken de afgelopen weken. Want gewoon voelt het al wel. Het fietsen aan de andere kant van de weg, het gefluit van de jongens, auto`s die inhalen op momenten dat het helemaal niet kan, kakkerlakken in huis, hert voorbij fietsen van de ingewanden van padden en kikkers op de weg, slangen langs de kant van de weg, look-a-like vogelspinnen op de oprit van ons huis… Allemaal dingen die al bijna als gewoon gezien worden, gek he!? En eigenlijk zou ik er nog veel meer moeten kunnen opnoemen maar veel dingen zijn zo gewoon geworden dat ze bijna al niet meer als bijzonder worden gezien. Natuurlijk komen deze dingen wel weer boven als ik straks in het koude Nederland ben. Voor nu blijf ik sowieso genieten van alles om mij heen en borg ik dat.
Ohwja tot nu toe hebben alle injecties hun werk goed gedaan maar een wondje op mijn arm heeft er toch voor gezorgd dat er toch een schadelijke bacterie naar binnen in gekropen die het leuk vond om in mijn lymfe vaten te gaan zitten. Van het een op het andere moment liepen er rode onderhuidse strepen op mijn arm. Eerste wat je denkt is bloedvergiftiging! Gelukkig was de diagnose nog de fase voor de vergiftiging en zit ik nu thuis met een lymfangitis (een ontsteking aan mijn lymfe vaten) Gelukkig lopen hier ook Nederlandse artsen rond, die me een flinke dosis antibiotica voor 7 dagen mee naar huis heeft gegeven. Een paar dagen een beroerd gevoel maar dan komt alles ook weer goed! Ik ben er goed van af gekomen, en ik hoop dat ik bewaard mar worden voor alle andere ziekten die hier rondzweven. Zo zie je maar ook met de nodige voorzorgsmaatregels kan je ziek worden.
Ik ben nog steeds aan het wachten op Mirjam die nu inmiddels al een dikke 4 uur in de taxi zit. Als zij straks arriveert gaan we ons eerst lekker trakteren op een Surinaamse uit-eet-feest!
Morgen middag begint mijn eerste vakantie week, en vrijdag vertrekken we naar Paramaribo om ons laatste deel van ons visum te verlengen/op te halen. We zijn al met al in totaal 8 maanden bezig geweest om het land binnen te komen en hier te verblijven. Zaterdag vertrekken we `sochtends vroeg op trip. De rugzakken gaan we op en over 8 dagen zal ik weer een mooi verhaal schrijven.
Ik verwacht dat het steeds kouder is in Nederland en als ik terug kom 16 januari hoop ik dat ik met mijn voeten in de sneeuw stap, de weerberichten zijn gunstig, als ik de 11-steden tocht maar niet mis!
Geniet van het lekker herfstachtige weer dan ga ik hier ook lekker genieten van ze zon!
Lieve groetjes uit een warm Suriname!
Als ik naar buiten kijk zie ik allemaal rood, wit, geel, groene vlaggen waaien door de straten, alle bruingekleurde gezichten die ik tegenkom op straat stralen blijheid uit; Het is Independence day! Vandaag word herdacht dat Suriname 37 jaar geleden onafhankelijk is geworden. Elk jaar vind er een militair defilé plaats in de grote stad Paramaribo maar net toevallig dit jaar vind het plaats in de stad Nickerie waar ik toevallig woon. Het marktplein is versiert met allemaal gekleurde frutsels en de vlag van Suriname mag op elke hoek van de straat natuurlijk niet ontbreken. Het is vandaag echt bloed en bloed heet, en overal waar ik kijk zie ik mensen met gekleurde paraplu’s die mij het uitzicht ontnemen. Ik sta op een gammele kar, naast een paar zwetende Surinamers, zodat ik toch nog uitzicht heb op het veld waar ontelbare mensen in militair kostuum lopen. Er klinkt tromgeroffel en de strak in pak geklede mensen beginnen in rijen van 4 te lopen. Het ziet er mooi uit en alle mensen in dit kleine stadje kijken dan ook vol interesse naar het defilé. Als ik wat verder kijk zie ik een lange stoet met zwarte auto`s en geblindeerde ramen. Dit soort auto`s zie je hier niet elke dag en het schept ook geen grote verbazing al meneertje Desi Bouterse in 1 van die auto`s op zijn gat zit, waarschijnlijk genietend van de airco. De president van Suriname is speciaal naar Nickerie gekomen om daar te vertellen dat hij de macht heeft over dit mooie land, en dat hij het fijn vind dat iedereen hier heen is gekomen.
Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om meer te luisteren naar de toespraak van een moordenaar, het is echt verschrikkelijk warm dus ik stap weer op mijn fietsje naar huis. We fietsen weer terug door straten die bewaakt worden door groepjes militairen en politie auto`s. Het korte gedeelte wat we mee hebben gemaakt was zeker de moeite waard, en het was mooi om te zien hoe blij de mensen zijn met hun vrijheid en onafhankelijkheid.
De afgelopen weken zijn rustig verlopen, vandaar ook even geen blog. De dagen in het ziekenhuis vliegen voorbij en ik begin nu te merken dat de tijd echt, maar dan ook echt snel gaat. Morgen is mijn laatste stage dag op de Kinderafdeling. De laatste weken mag ik meelopen op de Verloskamers, de spoedeisend hulp, operatiekamers en de dialyse afdeling. Een mengelmoesje van de overige afdelingen die het ziekenhuis zijn. Ik ga de lieve schattige kindjes die je vaak met grote bruine ogen aankijken wel missen hoor. Er ligt op de afdeling nu een kindje van 1,5 jaar met zijn beide beentjes in tractie( omdat ze gebroken zijn) En elke nacht slaapt de oma van het kindje in het ziekenhuis op een plastic kuip stoel. Al 3 week land… Elke ochtend als ik mijn dienst begin ga ik eerst lang oma en kind en vraag ik hoe het is. Als ik dan weer afscheid neem aan het einde van de dienst krijg ik altijd een stevige handdruk van beide handen en de oma vraagt elke dag weer: Je bent er morgen ook toch?!
Vorige riep de oma mij en ze vroeg of ik even bij haar wilde komen, ik ging zitten en we spraken over van alles en nog wat. Aan het einde van het gesprek zei ze dat ze me wilde bedanken voor alle lieve zorgen voor haar kleinzoontje. Ze riep me uit tot de liefste zuster en bood me een paar (nep) gouden bloemetjes oorbellen aan. Ze had ze speciaal voor me gekocht. Natuurlijk mag ik het helemaal niet aannemen, maar afwijzen kon ik niet doen want dat is uiterst onbeleefd. Een klein voorbeeld van hoe dankbaar mensen hier zijn.
De dag erna was ik vrij maar was ik door de coassistent van de chirurg uitgenodigd om een grote buikoperatie bij te wonen, een leuke kans dacht ik!
Een patiënt met een dikke buik ligt op tafel en de arts vermoed dat er een tumor in de buik zit. Het geheel word opengemaakt en tot iedereens verbazing komt er een tumor uit zetten van 7,2 Kg. De tumor was zo groot als 3 pasgeboren baby`s denk ik, en dan overdrijf ik niet. Iedereen in de operatie kamer was stom verbaast en had niet verwacht dat er zo iets groots uit zou komen. De patiënt heeft 2 jaar rondgelopen met het gevoel dat ze iets in haar buik had wat daar niet hoorde maar is om onbekende reden nooit naar een dokter gegaan. Nadat deze patiënt de afgelopen 2 weken last had van hevige buikklachten is dus besloten op een echo te maken. Hier was iets raadselachtigs op te zien, waarop er is gekozen om het direct maar open te maken. Andere middelen om het te diagnosticeren zijn er niet, dus het open maken was een must.
Op onze afdeling lag ook een kind dat een muntstuk van 1 SRD ( zo groot als een gulden) had ingeslikt. De artsen hadden verwacht dat het er spontaan wel uit zou komen maar dit was niet het geval. Doormiddel van scopie hebben ze het muntstuk opgevist uit de maag. En de eerste reactie van de vader was: Daar gaan we een lot van kopen, want het brengt vast geluk!
Als ik komende weken ga mee lopen op de operatie kamer zal ik vast en zeker nog meer rare dingen mee maken. Deze verhalen laten dus nog even op zich wachten.
Voor de rest vermaak ik mij hier nog prima, het zwemmen met uitzicht op de palmbomen verveelt nog steeds niet, en de warmte ben ik al helemaal aal gewent. Mijn vriendin daarin tegen is nog niet helemaal gewent aan de hitte hier. Gisteren is ze aan gekomen in de grote stad en momenteel is ze met de taxi onderweg naar mij. Ik kan niet wachten tot ze is gearriveerd! Ze gaat mij een maand vergezellen! Samen gaan we het land nog meer verkennen. Zaterdag staat onze eerste trip alweer op het programma. We vertrekken dan voor 7 dagen naar de binnenlanden van Suriname, en gaan diep de jungle in. We gaan de Voltzberg beklimmen en brengen een bezoek aan het Brokopondo stuwmeer. Als deze trip achter de rug is zal ik weer een boekdeel schrijven op mijn blog. Deze keer zullen jullie het moeten doen met de gewone gang van zaken de afgelopen weken. Want gewoon voelt het al wel. Het fietsen aan de andere kant van de weg, het gefluit van de jongens, auto`s die inhalen op momenten dat het helemaal niet kan, kakkerlakken in huis, hert voorbij fietsen van de ingewanden van padden en kikkers op de weg, slangen langs de kant van de weg, look-a-like vogelspinnen op de oprit van ons huis… Allemaal dingen die al bijna als gewoon gezien worden, gek he!? En eigenlijk zou ik er nog veel meer moeten kunnen opnoemen maar veel dingen zijn zo gewoon geworden dat ze bijna al niet meer als bijzonder worden gezien. Natuurlijk komen deze dingen wel weer boven als ik straks in het koude Nederland ben. Voor nu blijf ik sowieso genieten van alles om mij heen en borg ik dat.
Ohwja tot nu toe hebben alle injecties hun werk goed gedaan maar een wondje op mijn arm heeft er toch voor gezorgd dat er toch een schadelijke bacterie naar binnen in gekropen die het leuk vond om in mijn lymfe vaten te gaan zitten. Van het een op het andere moment liepen er rode onderhuidse strepen op mijn arm. Eerste wat je denkt is bloedvergiftiging! Gelukkig was de diagnose nog de fase voor de vergiftiging en zit ik nu thuis met een lymfangitis (een ontsteking aan mijn lymfe vaten) Gelukkig lopen hier ook Nederlandse artsen rond, die me een flinke dosis antibiotica voor 7 dagen mee naar huis heeft gegeven. Een paar dagen een beroerd gevoel maar dan komt alles ook weer goed! Ik ben er goed van af gekomen, en ik hoop dat ik bewaard mar worden voor alle andere ziekten die hier rondzweven. Zo zie je maar ook met de nodige voorzorgsmaatregels kan je ziek worden.
Ik ben nog steeds aan het wachten op Mirjam die nu inmiddels al een dikke 4 uur in de taxi zit. Als zij straks arriveert gaan we ons eerst lekker trakteren op een Surinaamse uit-eet-feest!
Morgen middag begint mijn eerste vakantie week, en vrijdag vertrekken we naar Paramaribo om ons laatste deel van ons visum te verlengen/op te halen. We zijn al met al in totaal 8 maanden bezig geweest om het land binnen te komen en hier te verblijven. Zaterdag vertrekken we `sochtends vroeg op trip. De rugzakken gaan we op en over 8 dagen zal ik weer een mooi verhaal schrijven.
Ik verwacht dat het steeds kouder is in Nederland en als ik terug kom 16 januari hoop ik dat ik met mijn voeten in de sneeuw stap, de weerberichten zijn gunstig, als ik de 11-steden tocht maar niet mis!
Geniet van het lekker herfstachtige weer dan ga ik hier ook lekker genieten van ze zon!
Lieve groetjes uit een warm Suriname!
-
28 November 2012 - 21:33
Mama:
Ha lieverd,
Wat weer een gaaf verhaal,het meeste wisten wij maar als je het dan weer leest maakt het opnieuw indruk. Wij denken nu ook steeds aan Mirjam die er bijna kan zijn! Super hoor, geniet ervan en we hopen dan wel weer je nieuwe belevenissen te lezen.
O,ja jouw kaart is vandaag aan gekomen,super hoor het lukt jouw in 9 dagen!record!
Nou doe Mirjam ook de hartelijke groetjes en geniet van je pakketje, liefs pap en mam en the boys, doei,doei en goeie reis, XXX -
28 November 2012 - 22:05
Margriet:
Hey Meisie!
Wat heerlijk om je verhalen te lezen en wat heb ik zin om samen met je foto's te kijken hier in Nederland. Ben blij dat je nog niet een bloedvergiftiging hebt! Want wat ik lees is wel heel herkenbaar, alles word normaal maar eigenlijk is het niet normaal ;-).
Die oma en haar kleinkind..wat bijzonder en wat mooi dat je haar iedere ochtend opzoekt! Eigenlijk moet je vragen of je met haar op de foto mag. Gewoon als herinnering.
Stiekem wou ik dat ik ook even naar je toe kon..even beleven wat jij daar beleefd en met je meegenieten. Lieve lieve zusje take care! Oppassen voor de bosjesmannen en de brokopondobabes en blijf je maar heerlijk verwonderen over Gods grootheid die je daar terugziet in de prachtige natuur. Weet je nog wat wintersport.. ik sla mijn ogen op naar de bergen?
Heel heel heel veel plezier met je vriendin, heel bijzonder. en een hele hele hele dikke knuffel van je grote zus. Tot over een maand of wat :) x -
28 November 2012 - 22:18
Welmoed:
Fijn om weer wat van je te lezen Gerdien!Vandaag kregen we je kaart met het schattige bloemetje erop leuk gedaan hoor!Ik zal hem goed bewaren.Hij deed er 12 dagen over.
Ik hoop dat je met die antibiotica weer opknapt en pas goed op in de jungle hoor neem geen risico's met al die gekke beesten.
Geniet van je vakantie met Mirjam en ga met God.
Liefs uit Den Helder waar het heerlijk gestormd heeft,het strand was er niet meer. -
29 November 2012 - 08:03
Rick:
heey schonezusje
wat blijft het leuk om je verhalen te horen. geniet van je vakantie. die heb je we verdient.
groeten rick
ps blijf genieten je staat zo weer in nederland -
29 November 2012 - 11:46
Nicht Nynke ;-):
Heerlijk om weer zo'n verhaal van je te lezen Gerdien! Echt heel leuk. Ik krijg er kriebels van, ik krijg steeds meer zin in een stage in het buitenland ;-)
En jij hebt ook altijd wat he, kom je gezond terug!
Jij viert gewoon dik zomer, terwijl wij hier afgelopen zondag 42 knopen wind hadden. T strand op geweest natuurlijk, heul vet, ik whoei bijna weg :-D Nou chicky, enjoy en doe voorzichtig in de jungle!
Mega knuffel,
Nynke -
29 November 2012 - 17:03
Gerda:
Hoi Gerda
Wat leuk om je op deze manier te volgen, en wat maak je een hoop mee zeg.
Dit is zeker een ervaring rijker als je terug bent in dit kikkerlandje
Hoop nog veel te lezen over je tijd daar -
29 November 2012 - 21:46
Oma Laarman:
Dag Gerdien
Ten eerste bedank voor je kaart zo ver jij ook hier vandaan zit in mijn gedachte ben je dicht bij mij
het is toch steets weer zo leuk om dat allemaal te lezen wij wensen je nog veel plezier
groeten van ons
oma laarman -
01 December 2012 - 17:05
Lianne:
Heeii Chicka!
Ik hoop voor Mirjam dat ze ondertussen is gearriveerd en dat jullie nu lekker in de bossen van Suriname zitten!
Leuk om al je verhalen te lezen!! Zo mag ik er ook nog wat van meegenieten ;)
Geniet van je weekje vakantie en natuurlijk van de nieuwe avonturen in de O.K!
Spreek je snel!
XX Lianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
