Ontbijt bij kaarslicht..

Ontbijt bij kaarslicht

30 oktober, 5:30:
Ik stap mijn slaap kamer uit en mijn mond valt letterlijk open van verbazing. Er branden overal kaarsjes en op de achtergrond draait een gezellig verjaardagskaart muziekje. Door de kamer heen hangt een eindeloos lange draad met daaraan 51 gezellig gekleurde ansichtkaarten. Door de bossen ballonnen die in de kamer hangen is het een zoektocht om mijn huisgenoten te vinden. Op de bank zie ik dat een paar slaperige oogjes mij aankijken, ik voelde me al jarig, maar door de verjaardags zoenen en knuffels die ik krijg weet ik zeker dat het vandaag mijn verjaardag is! Er zijn veel mensen in touw geweest om dit mede mogelijk te maken, iedereen enorm bedankt daarvoor, mega leuk!! Even later zit ik te ontbijten bij kaarslicht, nu al een verjaardag om nooit meer te vergeten! Op stage word ik ook van alle kanten gefeliciteerd, en ze hebben zelfs cadeautjes voor me meegebracht. De hoofdzuster feliciteert me en zegt: 'Ohw ik dacht dat je vandaag wel thuis zou blijven.' Had ik dat geweten ja! s’ Middags even bellen met het thuisfront en de dag kan niet meer stuk!
S ’avonds koken we lekker, en de dag er op laten we ons verwennen bij een restaurant gelegen aan de Nickerierivier.

2 november:
Dit keer vaart een klein bootje ons naar een natuurgebied dicht bij ons dorpje. De boten worden volgeladen om ons 2 dagen te voorzien van voedsel. In een rustig tempo varen we door een creek, opnieuw een prachtig stukje natuur waar je stil van word. Gekleurde libellen houden ons gezelschap, en het geluid van krakende takken onder de boot maakt het een nieuw avontuur dat me te wachten staat. Voor in de boot zit de bootsman met een ketting van ongebruikte kogels. Gewapend met een geladen geweer zijn we onderweg op zoek naar kaaimannen. Het water waar we doorheen varen is gifgroen, en overal zie ik kleine visjes zwemmen. Ik heb het bloedwarm maar durf mijn hand niet buiten boort te steken voor afkoeling. Het geweer word een paar keer geladen, maar elke keer was het vals alarm. We varen een meertje op waar een aantal hutjes op palen in het water staan, de schipper wijst naar het hutje met wat met rode golf platen is bedenkt, dat is dus ons onderkomen voor vannacht. Op zo’n kleine 70 vierkante meter staat een rommelig keukentje, iets wat op een tafel lijkt en iets om op te zitten. Als ik over een paar wiebelende planken loop kom ik uit bij een deurtje gemaakt van een verroeste golfplaat. Ik doe de deur open en heb de plek ontdekt waar ik de komende dagen mijn behoefte kan doen. Onderweg ben ik ook de 'douche' voorbij gelopen. Een grote zwarte ton gevuld met water en een kraantje fungeert als onze enige water voorziening.
Tijd voor nog wat extra ontspanning, we worden met zijn allen in een veel te klein bootje geladen en om te voorkomen dat we niet kapseizen word iedereen op het hart gedrukt stil te zitten. Midden op het meertje word de motor afgezet en mogen we overboord springen.... Hmmmm ik steek voorzichtig mijn voet het water in en ik voel dat de bodem bestaat uit zachte klei. Ik krijg een duwtje in mijn rug beland in het water en zak tot mijn knieën in de klei. Een heerlijk modderbadje staat ons te wachten. In en mum van tijd is iedereen creatief bezig geweest en zien we er allemaal uit als moddermonsters. Niet veel later vliegen de zwarte modderklodders om mijn oren en ben ik beland in een moddergevecht, gewoon omdat het kan, heerlijk!! De avond valt en het word snel donker. Ik zit op het steiger dat uitkijkt naar de ondergaande zon, als die weg is blijft de horizon oplichten door flitsen die door de wolken schieten. Al die ontelbare flitsen geven een bijzondere sfeer. Dit onweer is heel anders als die in Holland, het blijft 3 uur lang constant flitsen maar een lekkere afkoelende regenbui blijft uit. Inmiddels is er met de boot naar hout gezocht in de jungle om ons kook vuurtje aan te maken, en de bootsman kookt een pasta gerecht voor ons. Er is belooft dat we kaaimannen gingen vangen dus tijd om mijn lange broek en T-shirt aan te doen. Gewapend met een zaklamp zit ik samen met nog een reisgenoot voorin de boot. Aan ons de taak om de waterkant af te zoeken naar rode ogen die boven de waterlijn uit komen. Er is ons al verteld dat het echt een zoektocht gaat worden omdat het laag getij is en het is droge tijd, maar opgeven is niet bij. Na 20 minuutjes varen zijn de eerste vuurrode kaaiman ogen gespot, helaas blijft een vangst uit... Als we weer terug varen zien we weer wat roods onder de overhangende bomen. Ik begin het nu toch best spannend te vinden. We liggen stil en ondertussen word ik compleet lek gestoken door al het ongedierte wat om mijn hoofd zoemt. Een schipper van een andere boot stapt heel relax de boot uit en loopt langzaam door het water naar de kaaiman die rustig op de boomstronk blijft zitten. Het is doodstil, Iedereen houd zijn adem in en 18 angstige oogjes kijken toe hoe de Surinaamse schipper de kaaiman met zijn blote handen vangt, hij houd hem als trofee omhoog wat word beantwoord met een groot gejuich! Het is nog een jonge kaaiman dus we kunnen straks helaas niet genieten van een stukje kaaimannen vlees. Maar een foto met in mijn hand een levende kaaiman maakt het allemaal weer goed. Als ik de kaaiman in handen krijg voelt het net als een verzwaard hondenspeeltje met zo'n irritant piepje er in. Super vet ik sta gewoon met een groot reptiel in mijn handen en besef dat dat best uniek is.
Als ik vanuit mijn hangmat door de kieren van de vloer, naar beneden kijk zie ik de schitteringen van de zon in de kleine golfjes water. Ik heb vannacht wederom in een hangmat geslapen, dit keer in een hutje dat op palen is gebouwd in een prachtig natuurgebied genaamd Bigi Pan. Als ik de slaap uit mijn ogen heb gewreven kijk ik uit over een meer midden in een moeras gebied. Ik ben vroeg wakker maar heb stukken beter geslapen dan mijn vorige hangmat avontuur.
Op stage is het eindelijk druk, de hele afdeling ligt vol, en we moeten zelfs gebruik maken van bedden van de vrouwen afdeling. Er komen regelmatig kindjes met ernstige brandwonden op het lijf. Vrouwen koken hier vaak in een wokpan met hete olie, en 9 van de 10 gevallen word er niet opgelet en moet het kind het met de gevolgen doen. En dan ook nog te weten dat kinderen met brandwonden hier niet aangeraakt mogen worden door de ouders, maar de hele dag in hun bedje moeten liggen, erg schrijnend om te zien.
ik had al eerder aangegeven dat ik graag mee wilde kijken met een keizersnede. Er werd naar de afdeling gebeld dat er over 10 minuten een keizersnede ding beginnen. Mij werktijd zat er al bijna op, maar deze kans wilde ik niet missen. Toen ik me eenmaal in mijn mooie groene operatie pakje had gehesen, liep ik de operatie kamer op waar een donkere vrouw lag te vergaan van de pijn. Het wilde niet lukken op haar een ruggen prik te geven en na de 6e keer injecteren ging het dan eindelijk goed. Het kind moest snel komen wat de hartslag daalde. De buik werd opengemaakt en binnen 15 minuten vingen de oogjes van de baby al het warme Surinaamse daglicht op. Een paar minuten later stond ik met een pasgeboren kindje in mijn handen, wat een bijzonder moment zeg! Het kleine meisje keek me vredig aan en ik begon na te denken over haar toekomst…
Ik leg het kindje weer in haar wiegje, neem afscheid en sluit de deur van de kinderkamer. Dit was voor het eerst dat ik een bevalling( keizersnede ) mee maakt maar wat een bijzonder iets! Een vooral in een land als Suriname, ik mag denk ik nog van geluk spreken dat het een bevalling was zonder complicaties.
Deze week dus weer veel indrukken die mijn ervaring steeds breder doet maken!
Opnieuw weer bedankt oor de enthousiaste reacties elke keer onder mijn blog! Dit spoort mij toch weer aan om verhalen te blijven schrijven! Inmiddels staan bij elke reisverslag ook bijbehorende foto’s! Mijn reis door Suriname word vervolgd..

Liefs Gerdien
Ps. De kleine regentijd is hier begonnen, wat er voor zorgde dat we tijdens onze dagelijkse fiets rit naar het ziekenhuis compleet nat zijn geregend door een tropische regenbui…maar toch blijft de thermometer op 36 graden staan hoor!